Rzecz o omaście

Cieszę się, że moje dzieciństwo przypadło na czasy, kiedy nie słyszeliśmy o złym glutenie i złych kwasach tłuszczowych, kaloriach i chemii w jedzeniu - czyli wszystkim tym, co jest zmorą dzisiejszych gospodyń dbających o zdrowie bliskich. Jadło się smacznie, czasem było bardzo skromnie, ale zawsze smakowało. Pamiętacie ziemniaki z czerwonym barszczem?  Albo jeszcze lepiej: ze zsiadłym mlekiem, przyniesionym dwa dni wcześniej od Babci... 

Może z sentymentu w dalszym ciągu uwielbiam takie jedzenie. Nieodzowna do ziemniaczków była omasta - cudownie pachnące skwareczki przysmażone z cebulką. Nic dziwnego, że była tak pyszna, skoro Mama przygotowywała ją ze świeżutkiego wieprzowego boczku czy podgardla (dodam, że prosiak również był z dobrze znanego babcino-dziadkowego źródła)
Jakie macie sposoby na tę wspaniałą rzecz - omastę, okrasę, tłuszczyk? 
U mnie musi być dobrej jakości boczek, obowiązkowo cebulka ... i jeszcze co najmniej dwa składniki 😉

Składniki:

100 g. dobrej jakości wędzonego boczku (surowego lub parzonego)

1-2 cebule

1-2 ząbki czosnku

duża szczypta słodkiej, mielonej papryki

suszony majeranek

Przygotowanie:

Boczek kroję drobniutko, podobnie obrane cebule. 

Przekładam boczek na patelnię i smażę, aż się wytopi i zarumieni, wtedy dorzucam pokrojoną cebulę. 

Przykrywam patelnię i smażę razem do zeszklenia cebuli, a potem dodaję przeciśnięty przez praskę czosnek, majeranek i paprykę. 

Smażę jeszcze chwilę (uwaga, żeby nie przypalić czosnku i papryki, bo wszystko zrobi się gorzkie).